ՍՈՆԵՏ ՇԻԼԻՈՆԻՆ
Ո՜վ ազատություն, շունչ հավերժական,
Բանտերումն ես դու շըքեղ ճաճանչում,
Այնտե՜ղ, ուր սիրտը՝ քեզ բընակարան
Եվ քո սերըն է միայն ճանաչում։
Եվ երբ որդիքըդ զարկած շըղթայի,
Անլույս բանտերում նահատակվելով,
Փառավորում են երկիրն հայրենի,
Ծավալվում ես դու հողմի թևերով։
Շիլիո՛ն, քո բանտը սըրբավայր է միշտ,
10
Եվ քո տըխրալի հատակը՝ սեղան.
Բոնիվարն այնտեղ տանջվեց բազմավիշտ,
Թողեց հետքերը քարերի վըրան։
Եվ թող միշտ մնան նըրանք անջընջում,
Որ բըռնությունից աստվա՜ծ են կանչում։
1
Գորշ են մազերըս, բայց ոչ տարիքից,
Ոչ էլ մի գիշեր
