Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/129



Կյանքի ու մահվան վըճիռն իմ ձեռքում,
Բայց այնպե՜ս խաղաղ էինք բընակվում…
Նույնիսկ շըղթայիս դարձա ես ընկեր…
Այսպես մընալով օրեր, տարիներ,
310 Սովորում է մարդ իրեն վիճակին,
Ու… ես ցավեցի իմ բանտի շեմքին։