Անցած փառքերի ու նըրա մասին,
Թե ինչպես ճնշված իր թագի տակին,
20
Այս ինչ թագավորն, այս ժամանակին
Իր ժողովուրդը հանձընեց ռուսին։
Մի ռուս գեներալ Կովկաս լեռներից
Մի անգամ դեպի Թիֆլիս էր գալիս։
Իր հետ նա գերի մի մանուկ ուներ.
Սա տըկարացավ, չըկարաց տանել
Նեղությունները հեռավոր ճամփի։
Հազիվ թե լիներ հինգ֊վեց տարեկան,
Այծեմնիկի պես երկչոտ, վայրենի
Եվ թույլ ու ճըկուն եղեգնի նման։
30
Սակայն նրա մեջ ցավը տանջալի
Զորացրեց այնժամ իրեն հայրերի
Աննկուն հոգին։ Վիշտը լուռ տանում,
Եվ իր մանկական տըկար շըրթունքից
Մի թույլ հառաչանք նույնիսկ չէր հանում։
Հացը նըշանով մերժում էր նա դեն
Ու խաղաղ, հպարտ մեռնում էր արդեն։
Կարեկցությունից մի ծեր վանական
Նըրան խնամեց, տըվավ ապաստան.
Ու այսպես՝ վանքի հարկի տակ մնաց
40
Բարեկամական ձեռքով ազատված։
Բայց, զուրկ մանկական զըվարթ հաճույքից,
Փախչում, խորշում էր նա ամեն մեկից.
Թափառում էր լուռ, մենակ, սրտաբեկ,
Թառանչով նայում դեպի արևելք,
Մաշվելով մի լուռ, անմեկին վըշտից —
Իրեն հայրենի երկրի կարոտից։
Գերության սակայն շուտ ընտելացավ,
Օտարի լեզուն քիչ-քիչ հասկացավ,
Հայր սուրբը կընքեց, տըվավ սուրբ հաղորդ,
Ու դեռ աշխարհքի կյանքին անծանոթ,
