Մի՛, բայց բոցավառ կիրք եմ ունեցել․
Նա ինչպես մի որդ ապրել է իմ մեջ,
Կըրծել է հոգիս, մաշել մինչև վերջ։
Իմ ցնորքները թռցրել, տարել է
Այս նեղ իցերից անդորր աղոթքի
Այն վեհ աշխարհը կըռվի, աղմուկի,
Ուր որ ժայռերը թաքչում ամպերում,
90
Ու մարդիկ այնպե՜ս ազատ են ապրում․․․
Ես իմ այդ կիրքը գիշերվա մըթնում
Պահել եմ վըշտով, արցունքով սընել.
Եվ այժըմ ահա բարձրաձայն հայտնում,
Խոստովանում եմ առջևն աշխարհքի,
Ու թողություն էլ չեմ խնդրում իսկի։
IV
«Ծերո՛ւկ, շատ անգամ իմացել եմ ես,
Որ դու իմ կյանքը մահից փըրկել ես։
Ինչո՞ւ փըրկեցիր։ Մենակ ու դաժան,
Փոթորկի պոկած տերևի նրման,
100
Մըռայլ պատերի միջում մեծացա,
Հոգով դեռ մանուկ, կյանքով աբեղա։
Չըկարողացա ոչ ոքի ասել
«Հայրիկ» ու «մայրիկ» սրբազան խոսքեր։
Հարկավ, քո միտքը այն էր, ծերունի,
Որ մենաստանում ես խորթանայի
Այնքան քաղցրալի այս անուններին.
Զո՛ւր, հետս են նրանց ձայները ծընվել։
Ես տեսնում էի, որ ուրիշներին
Հայրենիք, ընկեր, ծնող ունեին,
110
Մինչդեռ չունեի ես նրանց նըման
Ոչ թե սիրելիք — այլև գերեզման։
Ես էլ այն օրից իզուր չողբացի,
Այլ հոգուս միջում այսպես ուխտեցի,
Որ երբևիցե, թեկուզ մի վայրկյան,
Այս իմ բոցավառ կուրծքը մանկական
