Որոտմունքն ընկավ, լույսը մի երկար
Տժգույն ու դալուկ շերտով բացվելով
Ձգվեց երկնքի—երկրի արանքով,
Եվ նըրա վերա ես որոշեցի
Սուր ժանիքները հեռու լեռների։
Անձայն ու անշարժ ես պառկած էի։
250
Երբեմըն֊երբեմըն չախկալը կիրճում
Երեխի նըման լալիս էր, ճըչում,
Եվ, հարթ ու փայլուն թեփով փայլելով,
Սողում էր օձը քարերի միջին.
Չէր ճնշում սակայն երկյուղն իմ հոգին,
Ես էլ գայլի պես խորթ էի մարդոց,
Եվ սողում էի, թաքչում ինչպես օձ։
X
«Ներքև անդընդում, ինձանից շատ ցած,
Ջուրը հեղեղից սաստիկ հորդացած,
Աղմըկում էր խուլ, ինչպես բարկացած
260
Մարդկային խոսուն ձայներ անհամար։
Թեպետ և անխոսք— սակայն ինձ համար
Պարզորոշ էր միտքն այն խոսակցության,
Անլուռ աղմուկը, վեճն հավերժական,
Հարվածը համառ ժայռերի կույտին,
Մեղմանում էր նա ու դարձյալ ուժգին
Խաղաղ ձորի մեջ հանկարծ որոտում։
Եվ ահա վերև մառախլոտ օդում
Հավքերն երգեցին։ Արևածագի
Երկինքը շիկնեց։ Մի թեթև քամի
270
Նամ տերևները շարժեց ու գնաց
Ու ծաղիկները շընչեցին քնեած.
Նրանց պես օրին դիմավորելու
Ես է գըլուխս բարձրացրի վերև․․․
Մըտիկ արի ցած ու չեմ թաքցընում,
Սարսափն ինձ պատեց.— անհատակ ու սև
Անդունդի եզրին էի ես պառկած,
