Այն մի հասարակ երգ էր լեռնային,
Խոր տպվեց սակայն իմ մտքի միջին,
Եվ իմ ականջին — հենց մութն ընկնում է —
Մի անտես-անհայտ ոգի երգում է։
XIII
«Սափորն ուղիղ բռնած ուսին
Նեղ շավիղով վըրացուհին
Ջուրն էր իջնում։ Երբեմնակի
Քարերի մեջ սայթքում էր նա
350
Ծիծաղելով իրեն վրա։
Այնպես աղքատ ու պարզ հագած,
Շղարշի ծալքերն ետև ձըգած,
Թեթևաքայլ գընում էր նա։
Թեժ արևը, շոգն ամառվա
Նրա դեմքն ու կուրծքն այրելով
Պատել էին ոսկի ստվերով։
Տապ էր շնչում դեմքը բոլոր.
Եվ աչքերի մութն այնքա՜ն խոր,
Այնքա՜ն սիրո գաղտնիքով լի,
360
Որ մտքերըս փոթորկալի
Շըփոթվեցին։ Հիշում եմ խոր,
Կըժի ձայնը, ջուրը երբ որ
Մեջն էր թափում մեղմաքրքիջ,
Ու շոշափյունն․․․ ուրիշ ոչինչ։
Երբոր ուշքի եկա կըրկին,
Ու ետ քաշվեց սրտիս արինն,
Արդեն շատ էր նա հեռացած,
Ու գնում էր թեթև, կամաց.
Շիտակ իրեն բեռան տակին,
370
Որպես դաշտի շըքեղ բարդին․․․
Մի քիչ հեռու, սառը միգում,
Որպես ընկեր, ժայռի գըրկում
Բուսել էին երկու տընակ.
