Բայց իմ թշնամին սկսավ թուլանալ,
Դես֊դեն երերալ ու ծանըր հևալ.
Վերջին անգամ հուպ տվավ ինձ,
Կանգնած աչքերն սպառնալից
Փայլկըտեցին, ապա հանգան
Փակված քընով հավերժական։
Բայց հաղթանակող թշնամու առջև
510
Հըպարտ հանդիպեց նա իր օրհասին,
Ինչպես վայել Է կռվում հերոսին․․․
XIX
«Իմ կրծքի վրա տեսնո՞ւմ ես դեռ նոր
Նըրա ճանկերի հետքերը խոր֊խոր.
Չեն առողջացել նրանք տակավին.
Դեռ չեն ծածկըվել, բայց հողի տակին
Նորից կըբացվեն ու կըթարմանան,
Ու կառողջացնի մահը հավիտյան․․․
Մոռացել Էի ես այնժամ նրանց,
Ու իմ մնացած ուժը հավաքած
520
Գնում Էի միշտ թավուտ անտառում․․․
Սակայն բախտիս հետ զուր Էի կռվում–
Նա ծաղրում Էր ինձ ու արհամարհում։
XX
«Դուրս եկա կրկին բերանն անտառի,
Օրը բացվեցավ, տրժգույն աստղերի
Բույլը չքացավ նըրա շողերում։
Ըսկսավ ծըխալ աուլը հեռվում
Ու մութ անտառը շըրշել արթնացած։
Ներքև հովիտում հողմի հետ հանկարծ
Մի ժրխոր անցավ․․․ վրա նստեցի.
Բայց նա հողմի հետ լըռեց վերստին։
Իմ չորս կողմերը ես աչքըս ածի.
Կարծես այն տեղերն ինձ ծանոթ Էին։
