Ու պըսպղալով կայծերը օդում
Պտըտվում էին։ Ելնում էր շոգին
600
Սիպտակ ժայռերից։ Աստծո աշխարքին
Կաշկանդել էր խուլ, գերեզմանական
Ծանըր մըրափը հուսահատության։
Գեթ լորամարգին ճռվողեր, խոսեր,
Կամ թե ճըպուռի ճըռռոցը լսվեր,
Կամ թե մանկական թոթովն առվակի․․․
Հենց օձն էր մենակ, որ աշնան մարգի
Չորացած խոտը դես-դեն շարժելով,
Դեղնավուն մեջքով փայլկըտին տալով՝
Փխրուն ավազը ակոսում, տողում,
610
Զգույշ սողում էր, քնքշալով խաղում,
Եռակի ոլրում, օղ շինում ագին
Ու մին էլ, հանկարծ, կարծես թե շանթած
Իրեն նետում էր, թռչում սրընթաց,
Թաքչում հեռավոր թըփերի տակին․․․
XXIII
«Ու ողջ երկնքում մեղմ էր ու պայծառ։
Մըշուշի միջից հեռվում երկու սար
Սևին էին տալիս։ Մեկի ետևից
Մեր մենաստանը ժանիքները ցից
Իրեն պարըսպով երևում էր ինձ։
620
Կուրն ու Արագվան ներքև, հովիտում
Իրենց արծաթյա երիզով պատում
Թարմ կըղզիների ստորոտները,
Ու լըվանալով շրշուն թըփերը,
Սուր հոսում էին ընկած իրարու․․․
Նրանք ինձանից շատ էին հեռու։
Ասի վեր կենամ— սակայն առջիս
Ամեն բան արագ պտույտ էր գալիս.
Ասի թե կանչեմ— լեզուս ցամաքած
Առանց հնչյուն էր, անշարժ, կարկամած․․․
630
Մեռնում էի ես։ Տանջում էր մահվան
