Բայց հիմա արդեն էլ սնունդ չըկա,
Ու իրեն բանտը ողջ լափել է նա։
Վերադառնում է Նրա մոտ կրկին,
Որ օրինավոր կարգով ամենքին
700
Տալիս է տանջանք ու հանգստություն․․․
Բայց ի՞նչ եմ անում, թեկուզ դրախտում,
Ամպերից վերև էն սուրբ աշխարքում
Իմ հոգին իրեն հանգիստ ունենար․․․
Ա՜խ, միայն մի քանի վայրկենի համար,
Մռայլ, վիթխարի էն ժայռերի մեջ,
Ուր անց եմ կացրել օրերս մանկության,
Կըտայի ես ողջ — դրախտ, հավիտյան․․․
XXVI
«Երբվոր, ծերունի՛, մեռնելու լինեմ,
Ու գիտեմ— երկար չըպիտի ապրեմ,—
710
Պատվեր տուր այնժամ դու ինձ տանելու
Մեր կանաչ այգին, այնտեղ, ուր երկու
Ճերմակ հակակի թփեր են ծաղկում․․․
Խոտն էնքան խիտ է նրանց արանքում,
Ու անուշաբույր թարմ օդը այնպե՜ս,
Այնպե՜ս թափանցիկ, այնպես ոսկեզօծ
Տերևն արևի տակին խաղացող․․․
Դու հըրամայի ինձ այնտեղ տանեն։
Պայծառ ցերեկի փայլով ոսկեղեն
Վերջին անգամը կարբենամ գեթ ես։
720
Կովկասն այնտեղից կերևա նույնպես։
Կարելի է հով զեփյուռների հետ
Ուղարկի նա ինձ վերջին հըրաժեշտ
Իր բարձունքներից հզոր, աննըվաճ․․․
Ու իմ ականջին, օրհասից առաջ
Կըհնչի դարձյալ հարազատ մի ձեն։
Ու կըմտածեմ, թե ընկերըս է էն,
Կամ թե եղբայրս վրաս կորացած՝
