Խըմեցինք նըրա գըմբեթները ողջ։
Ու Իլիան էսպես խոսեց նըրանց հետ,
130
— Խըմե՛ք, տըկլորներս, դուք մի՛ վախենաք.
Ես եմ վաղվանից իշխան Կիևում,
Իսկ դուք ամենից մեծ պիտի լինիք։
Անցավ երկյուղը, սկըսան խըմել,
Տերից սկըսան կյանք խընդրել քաջին։
Իսկ իշխանական խընջույքի վըրա
Գընաց համբավը Արև իշխանին.
— Ո՜վ Արև իշխան, մայր Կիևի տեր,
Չես ասիլ՝ Նիկիտ Զաոլեշանին
Քու էս հարկերից, ոսկի հարկերից,
140
Ձըգեց ոսկեզօծ գըմբեթները ցած,
Կանչեց կաբակի ողջ տըկլորներին,
Խըմեց նըրանց հետ գըմբեթներն ոսկի։
Նըստած էր էնտեղ խընջույքի միջին
Ջահիլ Դոբրինիա Նիկիտիչ հըսկան,
էսպես ասավ նա Արև իշխանին,
— Իշխան Վլադիմիր, մեր կարմիր Արև,
Նիկիտան չի նա Զաոլեշանին,
Այլ իմ խաչախպերն— Իլիան Մուրոմից։
Ասավ իշխանը մտքի տունն ընկավ,
150
Իր հետ անվանի ազատներն ամեն
Եվ հըսկաները ուժեղ ու հըզոր,
Թե ինչպես անի— հաշտվի ծերի հետ։
— Միտք արե՛ք, տըղեք, միտք արե՛ք մի լավ,
Միտք արե՛ք, տըղեք, խորը միտք արե՛ք,
Խելք խելքի տըվե՛ք, մի հընար գըտե՛ք,
Ո՞ւմ ղըրկենք արդյոք ծերի ետևից,
Որ կանչի նըրան հարգինքի սեղան։
Ես ինքս գընամ— չեմ ուզում գընամ,
Ապրակսին ղըրկեմ— վայել չի նըրան։
160
Ամենքը էստեղ մըտքի մեջ ընկան.
— Ո՞ւմ ղըրկենք արդյոք ծերի ետևից․․․
