Ասավ ու ծերը կամացուկ խոսեց.
— Ո՜վ, իմ տեր սուլթան, իմ կյանքի արև,
Քո իմաստության առջևն ի՞նչ եմ ես։
60
Բայց իմ կարճ խելքով, ինչքան որ գիտեմ,
Քո մեծ տերության լի գանձարանում
Դու բաներ ունես ցարին ղըրկելիք.
Բաներ, որ իսկի հարկավոր չեն քեզ,
Իսկ նըրան անչափ շատ են ցանկալի։
Նեմանիչ Սավվի գավազանն ունես,
Կոստանդին կայսեր ոսկի թագն ունես,
Ոսկեբերանի շուրջառը ունես,
Սերբիայի հերոս Լազար արքայի
Ռազմի խաչանիշ դըրոշակն ունես․․․
70
Քո ինչի՞ն են պետք Էս բաները ողջ,
Իսկ ցարին, գիտեմ, շատ են ցանկալի․․․
Շատ հավան կացավ սուլթանն ես խոսքին
Ու պատվեր տըվավ ծեր պատրիարքին,
Որ կազմի ընծան ցարին ղըրկելիք
Ու դեսպաններին հանձնի Մոսկովի։
Ծերն, ինչպես գիտեր, ամենն հավաքեց
Ու դեսպաններին տալով՝ խրատեց.
— Գնացեք, որդիք, տեր֊աստված ձեզ հետ
Բայց, մտիկ արեք, մեծ ճամփով չերթաք,
80
Անտառով անցեք, սարով գընացեք․․․
Ուր որ Է՝ շուտով մարդիկ կուղարկեն՝
Խըլեն ձեզանից Էդ պարգևները,
Որոնցից բարձըր ու նըվիրական
Մեզ համար ոչինչ չըկա աշխարհքում․․․
Թող սըրա համար իմ գլուխը տան,
Ու իմ մեղավոր մարմինը կորչի.
Բայց հոգիս արդեն փրկված Է ընդմիշտ։
Ասավ՝ ճանապարհ դրեց ծերունին։
Գոհ Էր սուլթանը, որ գլուխ հանեց
90
Էսքան հեշտությամբ Էս գործը դժար,
Ու պարծենում Էր ամենքի առջև,
Որ Էսքան Էժան դուրս եկավ տակից։
