Վազ լուսաբացին վերկացավ Մարկոն,
Ձին հեծավ, չափեց դաշտը Կոսովի։
Գընաց, որ հասավ Սերվանա գետին՝
Դիմացը ելավ մի սիրուն աղջիկ։
— Բարի օր, ասավ, կոսովցի քուրիկ։
Սիրուն աղջիկը խոր գլուխ տըվեց.
— Բարին արևիդ, անծանոթ կտրիճ։
Ու էսպես խոսեց Մարկոն քաջազուն.
— Քուրի՛կ, դու ջահել, էդքան գեղեցիկ,
10
Հասակդ նոճի, այտերըդ կարմիր,
Ափսո՜ս, որ մենակ ծամդ է խանգարում.
Ինչո՞ւ է, քուրի՛կ, ծամըդ ճերմակել,
Բախտըդ, երևի, թռել է քեզնից։
Դու ի՞նքդ ես արդյոք ցավի հանդիպել,
Թե քո խեղճ մերը, թե հերըդ ծերուկ։
Կոսովի աղջիկն արտասուք թափեց,
Արտասուք թափեց ու էսպես ասավ.
— Չէ՛, ախպերացու, անծանոթ կտրիճ,
Ես չեմ խորտակել իմ բախտն իմ ձեռքով,
20
Փորձանքը ինքն է եկել իր ոտով։
էս ինը տարի կըլինի ուղիղ,
Հեռվից արաբը մեզ մոտ է եկել,
Կապալով Կոսովն առել սուլթանից։
Դըրել է երկիրն ամբողջ հարկի տակ,
