Այս էջը հաստատված է
| Սկըսեց մըտածել Առյուծ֊Մըհերը. | |
| 17—18 | Շուտով սև հողին ես կերթամ գերի, |
| Կանցնի ծուխի պես փառքը Մըհերի, | |
| 22 | Մի ժառանգ չունիմ, իմ անցման ետև |
| 26—27 | Երբ միտք Էր անում, վերևից հանկարծ |
| Մի լույս հըրեղեն հայտնվեց քաջին, | |
| 89—80 | Ողջո՛ւյն քիզ, ասավ մըռայլ հսկային. |
| Քո ձայնը հասավ Աստուծո գահին, | |
| 88—84 | Որ օրը որ ձեզ ժառանգ է տըվել, |
| Էն օր կըմեռնեք քո կինն Էլ, դու Էլ։ | |
| 89 | Հըրեշտակն այստեղ ցոլացավ նորից, |
| 44 | Կանչեց իր եղբայր Ձենով Օհանին, |
| 46 | Ու կինն Էլ, ինքն էլ նույն օրը մեռան։ |
| 49 | Երբոր իմացավ՝ Էլ Մըհեր չըկա, |
| 85—57 | Ու քո շըվաքում քանի որ մենք կանք, |
| Քո ծառան լինենք, քո խարջը միշտ տանք, | |
| Միայն թե մեր երկիր քարուքանդ չանես | |
| 89—60 | ՉԷ՛, ասավ Մելիք, քո ամբողջ ազգով |
| Արի, անց կացիր իմ թըրի տակով, | |
| 66 | Մոտ չեկավ Մըսրա֊Մելիքի թրին։ |
| 69—70 | Որ գցեց, մատը մի քարի առավ, |
| Որ առավ, քարից կրակ դուրս թըռավ։ | |
| 82 | Մի մանուկ էր դեռ երեք տարեկան. |
85—100 տողերի փոխարեն՝
| Մի օր հավաքեց քաղքի երեխանց, | |
| — Տըղերք ջան, եկեք ծառ հեծնենք, ասաց։ | |
| Տարավ, մի բարդի կըռացրեց հողին, | |
| Երեխանց շարքով նստեցրեց ճյուղին։ | |
| Հենց որ նստեցին, բաց թողեց ծառը․ | |
| Ահագին թափով փախավ կատարը, | |
| Ու, ա՛ռ հա կըտաս, ամեն մի տըղա | |
| Թռավ մի փողոց, մի կտեր վըրա, | |
| Դիպավ մի պատի, ընկավ մի քարի | |
| Էսօր ես մեռել, թե անցյալ տարի․․․ | |
| Ինքը ծափ տըվավ, թավալվեց հողում։ |
