Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/297

Այս էջը հաստատված է

ՊՈԵՄԻ Բ ՄԱՍԻ ԱՐՁԱԿ ՇԱՐԱԴՐԱՆՔԸ

Կանչեց երկու աշուղ, ոսկի տվեց, ղրկեց Սասուն, թե գնացեք ինձ գովեցեք[1] Դավթի մոտ, որ գա ինձ ուզի։

Աշուղները սազ անելով եկան հասան Սասմա [տունը] քաղաք։

Եկան հասան Սասմա քաղաք, թուշ գնացին Ձենով Օհանին։

— է՞ս է, ասին, Սասմա քաղաք։

— էս է, ասավ, Սասմա քաղաք, ի՞նչ եք ուզում, վարպետներ։

— [Ո՞ւր է Դավիթ, դե շանց տուր մեզ Սասունցի Դավիթը ո՞րն է։

— Դավիթ, որ կըհարցնեք, էն ես եմ։

— Դո՞ւ ես։

— Ես եմ, հա]։

— Մեզ Խանդութ խանումը ղրկել է [որ] իր գովքն անենք Սասունցի Դավթին, հավանեցնենք[2], որ գա իրեն ուզի։ Ո՞րն Է Դավիթ, շանց տուր մեզ։

— Դավիթ, որ կըհարցնեք, [Էն] ես եմ։

— Դո՞ւ ես։

— Հա։ Ինչ որ ասելու եք, իմ առջև ասեք։

— Որ դու ես, դե նստիր էդտեղ, մենք Խանդութ խաթուն գովենք քեզ համար։

  1. [Իմ] գովքն արեք։
  2. Սեր գցենք սրտի մեջ։