տարավ֊բերեց [էն մի օրավարն էլ] մնացածն Էլ ինքը վարեց [թողեց] վերջացրեց։ Գութանավորները զարմացան, ասին.
— Աշխարհքի միջին քաջ Դավիթ որ կասեն— դուն ես որ կաս․ բարով եկար, բարով գնաս, ի անծանոթ ախպեր, ուր որ գնաս, քու ոտը քարին չըդիպչի]։
էն որ կասեն Սասման Դավիթ, աշխարհքի մեջ դուն ես, որ կաս[1]։
Խանդութ խանում (սրտմաշ կա <չքեր>] Դավթի գալը կաչքեր սրտմաշ։ Իր ծառային ղրկեց [թե գնա] փանջարից տեսնի մա՞րդ կերևա ճամփին․․․
Ծառան դարձավ, ասավ․
[Մի ձիավոր] Երկնքի ու գետնքի մեջտեղ մի ձիավոր է գալիս թռած, հազիվ[2] [է երևում] կերևա։
Խոսքը բերանն էր դեռ— Դավիթ, շրխկալով իջավ դարպասի առջև[3]։ (Իրիկունն Էր)։
Տեսավ դարպասի առջև գուրզը ձեռին մի սև մարդ Է կանգնած, մի պռունգը երկնքումն Է (?), մյուսը գետին Է [կախված] իջած։
Դավիթն ասավ. բարև տա՞մ թե չէ։
[Թե] Ինչ մորից ելել եմ մինչև էսօր մարդու բարև չեմ տվել։
Թե բարև տամ, պետք է խոց դառնա, ընկնի սիրտս, ինձ սպանի։
Թե բարև չըտամ, անցնեմ երթամ, էս անօրենը ինձ պետք է սպանի։
