|
Դավիթ Խանդութ խանումի երեսը պաչեց, սիրտը չըհովցավ, ճակատը պաչեց— սիրտը չըհովցավ, կռացավ շուրթերը պաչեց, երկու ծծի մեջ տեղը պաչեց։ Խանդութ խանումը բըռնցքով զարկեց Դավթի բերնին— դու իմ երեսը պաչեցիր — քո ջահելության[ը] համար, ճակատս պաչեցիր— քո սիրուն— ընչի՞, դու օղան տոշանը ինձ համար գերի՞ ես բերել, որ պաչում ես իմ երկու ծծի մեջ տեղը և այլն։
Առաջին երգ.
Կապուտկողից Խանդութ խանումը գիր է գրում Դավթին կանչում։
Դավիթը գնում է.
Ճամփին Չմշկիկ Սուլթանը զարդարվում, դեմն է գալի, թե ինձ հյուր արի էս գիշեր։
Դավիթ չի ուզում գնա։
— Ես գիտեմ ուր ես գնում։ Դու Խանդութ խանումի սիրով ես գնում։ Ամա նա իմ ճկութը չարժի։
Ու Դավթին խաբում է տանում է. քեֆ է անել տալի, ու գիշերր քնում են միասին։
Լուսին Դավիթը փոշմանեց. մեր ազգը չպետք է խաբվեր մի կնոջից։ Բայց ուշ էր— ձին հեծավ, գնաց։
Չմշկիկ Սուլթան սպառնաց— դե կաց, դու եկար ինձ խաբեցիր, թողիր, գնացիր։
Ու թշնամի դառավ։
