Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/331

Այս էջը հաստատված է
Ու թըվում Է մարդու համար ամեն մի ցավ մեծ ու նոր,
35 ա Բայց դու եղիր մեծահոգի, միտքդ պահիր միշտ երկար,
բ Բայց դու եղիր երկարամիտ, միտքդ պահիր միշտ երկար,
գ Բայց դու եղիր իմաստուն, միտքդ պահիր միշտ երկար,
36—38 Ցավը պետք Է մարդիկ քաշեն— ոչ թե անշունչ սար ու քար։
Այս աշխարքում ոչ առաջին, ոչ վերջինն ես դու մենակ —
Պատահել են այսպես դեպքեր կյանքում ամեն ժամանակ.

40 տողից հետո՝

[Բայց մի դեպքով, մի հընարքով վերջն եղել Է միշտ բարի,
Միշտ բարին Է վերջը հաղթում— այսպես Է կարգն աշխարհի]։
41 Բայց թե հե՞ր Է այս պատիժը այժըմ գալի քեզ վըրա,
42 ա Անգետ— <1 անընթ.> մարդիկ ենք մենք — էդ ղրկողը կիմանա,
բ Անգետ— <1 անրնթ.> մարդիկ ենք մենք— այդ գիտունը կիմանա,
գ Անգետ ու խեղճ մարդիկ ենք մենք— Էդ ղրկողը կիմանա.
43 ա Մենք այն գիտենք, որ նա, ով որ ցավ Է տվել ու աղետ,
բ Մենք միայն գիտենք, որ նա, ով որ ցավ Է տվել ու աղետ
44 ա Ըստեղծել Է ամեն ցավի դեղն ու ճարն Էլ իրեն հետ։
բ Ըստեղծել Է ամեն ցավի ճարն ու ճամփան իրեն հետ։