Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/339



Մի բան չըկա վեր-երկընքում, երկրի վրա ու տակին^[1],
Ողջ Զընընել, ողջ մաղել է, խաղալիք են իր ձեռքին.
Կանչիր թող գան քո տերության մեծերն ուսյալ ու գիտուն^[2]
Եվ քո մարդկանց և քո այգուն նրանք կանեն օգնություն։

(Ու մտնում են գիտունները)։

103	ա	— էդ ամենը հրաշալի, էդ ամենը աննըման,
	բ	— էդ բոլորը հրաշալի, էդ ամենը աննըման,
	գ	— Այդ բոլորը հրաշալի [է], աննըման,
	դ	— Այդ ամենը հրաշալի, աննըման,
	ե	— Հրաշալի, սխրալի են այդ բոլորը,
	զ	— Բայց ես այն եմ ուզում, [որ] իմ դրախտն եմ ուզում և իմ մարդիկը։
	է	— Բայց ես այն եմ ուզում, իմ դրախտն եմ ուզում և իմ այգին։
104	ա	Բայց ասացեք, ո՜վ խորիմաստ ու < . . . > գիտուններ,
	բ	Բայց ասացեք, ո՛վ գիտուններ, որ քննել եք ամեն բան,

105—106 տողերի փոխարեն՝

			< . . . > [իմ մարդիկը և իմ այգին աննըման]
107—	109		Ասաց արքան, գլուխ տվին գիտունները արքային,
			— Թող շատ ապրի Ալամ արքան ողջ ու հաստատ իր գահին.
			Ճարեր արինք, դեղեր դըրինք, <1 անընթ.> տըքնեցինք մենք անքուն,
	111	ա	[Ինչ գիտեինք], արինք– [չարինք]- փուշը մնաց սակայն փուշ.

1. Գաղտնիք չըկա վեր-երկընքում, երկրի վրա ու տակին,
2. ա Այժըմ կըգան քո տերության մարդիկն ուսյալ ու գիտուն,
   բ Կանչիր թող գան քո տերության մեծերն ուսյալ ու գիտուն,