Պոեմի 6-րդ հատվածի արձակ շարադրանք․
Ո՛չ, պապի (և այլն).
Ծերը.
— Լսիր, պատանի․․․ Ես նա եմ, ով փորձում է ամենքին, ջոկում է հերոսն ու վատը.
[Ժամանակի] Կյանքի սկզբից կանգնած այս ճամփաների մեջտեղ ես նայում եմ ամենքի ճամփին— բոլորն իմ առջևից են անց կենում, և նրանց եմ ցույց տալիս, որոնք այդպես հարցընում են ինձ։
Ես նրանց եմ սիրում, որոնք տենչում են անկարելին ու դժարն[1] են ջոկում, որոնք գիտեն կյանքի արժեքը և [ծախում են թանկ գնով] թանկի համար են ծախում, [որոնք], ես նրանց անունն եմ պահում իմ մտքում այս անհամար բազմության մեջ։
Փորձող ծերունի ժամանակն եմ ես,
(Փորձեցի ես քեզ, անձնուրաց հոգի)
— Ո՛վ ամենագետ, որ միայն գիտես, ո՜վ անսուտ <1 անընթ.>։
Շարադրանքի ձախ լուսանցքում.
որոնք ձգտում են իրենցից բարձրին, տեսնում են անտեսանելին։
Տողերի միջև.
Ամենքն ու ամեն ինչ անցվորական է այս աշխարքում և մոռացության բաժին— միայն նրանք— որ ես հիշում եմ— ապրում են ինձ հետ։
388 տողից հետո՝
Մինչև լուսը կըհասնես—
Գիշեր ու ցերեկ է կծկում— գիշերը կծկում է— վրա է տալի— ցերեկը ետ բաց անում— թող գիշերը երկարի— ո՛չ, որդիս— ասում է— հիվանդ կա, (մեռել) կա, նրանց լիս է պետք։
- ↑ դժվարն
