60
Որ ինձ կըրկին առնի տանի այն դրախտը– նրանց մոտ.
Եվ իջնում եմ ես հուսահատ ու կարոտից խելագար,
Կուրծքս կոծում, իզուր լալիս, տանջվում < . . . > ու տըկար։
— Ծանր է, ավա՜ղ, խոր հառաչեց և Արեգը կարեկից,
Տեսել եմ ես թագավորներ՝ զրկված գահից ու թագից.
Տեսել եմ շատ հարուստ մարդիկ, կորցըրել են բախտ ու գանձ,
Քո կորուստը մեծ է ողջից ու քո վիշտը գերազանց.
Թամբ շինողն էլ թեև զրկվեց սիրուն, <1 անընթ.> իր կյանքի,
Մահը մերն է, մենք մահինը— այդպես է կարգն աշխարհքի,
Մեռած կնոջ կարող է միշտ փոխարինել ուրիշ կին,
70
Եվ երբ ծընի— մարդու զավակ միշտ խնդում է իր կյանքին–
Բայց ո՞վ կարի վերադարձնել քո կորուստը երկնային,
[Ճշմարիտ են քո տանջանքը]— դարման չըկա քո ցավին.
