Այս էջը հաստատված է
| 17 | ա | Չէի գիտում թե ութ գնամ անծանոթ տեղ– ես մենակ, |
| բ | Չգիտեի, թե ուր գնամ՝ պանդուխտ, անօգ ու մենակ, |
17 տողի դիմաց, աջ լուսանցքում՝
| Ու ծըփում էր անհամար ամբոխը անտառի նման։ | ||
| 18 | ա | Եվ դու հանկարծ երևացիր՝ ուրախ, զվարթ ու պայծառ։ |
| բ | Եվ դու հանկարծ երևացիր՝ դեմքդ զվարթ ու պայծառ։ | |
| գ | Դու եկար, ամբոխը քեզ ճամփա բացեց։ | |
| 19—25 | Եվ խնդալով, ուրախ֊ուրախ վե՜ր մինարեն բարձրացար– | |
| Երգդ նույնպես ուրախ֊զվարթ՝ լի գերբնական ավյունով, | ||
| Շատ֊շատերի ուշքը գնաց, < . . . > եղան ու ընկան։ | ||
| Տարված֊թովված ձայներից < . . . > | ||
| Պարում Էին գլխիդ շուրջը թռչունները երկընքի — | ||
| Բայց իջնելիս լալ սկսեցիր, մազերդ փետտել, քեզ ծեծել, | ||
| Այդ տարօրեն քո արարքից ես ապշած եմ մնացել։ | ||
| 26 | ա | — Հաց կեր, պանդուխտ իմ բարեկամ, խնդրեց երգիչն տխրագին, |
| բ | — Հաց կեր, պանդուխտ իմ բարեկամ, խնդրեց երգիչն Շնորհքին, | |
| 27 | Էլ անզգույշ մի մոտենար իմ [տարօրեն] գաղտնիքին. |
27 տողից հետո՝
|
Այս ջնջված հատվածի դիմաց, աջ լուսանցքում.
Որ հրապ<արակավ> աշխարհքի առաջ հառաչում Է, լալիս ու լսում իրա հյուրի մասին— Ով իմանա, երևի քո ցանկությունը մի այնպիսի հանցանք Է, որ չի կարելի ասել, և դու ծածուկ ոճրագործ ես։
| 36 | Որ աշխարհքում շինել Է ինձ զարմանքի առարկա. | |
| 39 | Օրը արդեն տարաժամել, մոտ Էր արևն իր մրտին. | |
| 41— | 42 | Եվ երջանիկ այն գիշերի ստվերները մեղմաշարժ |
| Ծածկում Էին անմահների օթևանը խաղաղ։ |
42 տողից հետո՝
[Ես շվարած ապուշ կանգնած միտք եմ անում ինձ <1 անընթ.>
