Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/365

		Թե գուցե < . . . >
63		Ծանր է, ավա՜ղ, խոր հառաչեց և Շնորհքը կարեկից.
67	ա	Թամբ շինողն էլ թեև զրկվեց [կնոջից ու զավակներից, բայց կին, զավակներ էլ կարելի է ունենալ <1 անընթ. > ու վերքը կառողջանա— բայց մի կնոջ կփոխարինի մի ուրիշը և զավակն էլ իրանն է կրկին]
	բ	Թամբ շինողն էլ թեև զրկվեց սիրելիներից իր կյանքի,
68	ա	Բայց մահը մերն է մենք մահինը— այդպես է կարգն աշխարհքի.
	բ	< . . . > Եվ կարգն է այդ աշխարհի.
70	ա	Եվ նոր ծընի մարդու զավակ— խնդում է միշտ իմ կյանքին
	բ	Եվ նրանից ծնած որդին— մարդու զավակն է կրկին,
	գ	Եվ նոր որդին— մարդու զավակն է կրկին,
71		Բայց ո՞վ կարի վերադարձնել երկնային էն կորած < . . . >
72		[Այդպես լոլո պետք է տանջվես ]— դարման չկա քո ցավին

<2>

Ես քեզ եմ հայտնում— այգին առաջիս
Մի ճիթ դեղապետ չըտվին խեղճիս.
Իմ հիվանդ որդին ծաղիկ հասակում
Խաղող կանչելով մեռավ իմ գրկում,
5 Այս լիքն աշխարհից իմ որդին գնաց,
Աչքը դեպի դուրս, լեզուն ցամաքած,
< . . . > գալիս է քեզ մոտ.

---

1—2		Ես քեզ եմ հայտնում— լի այգու միջին
		Մի ողկույզ չըտվին խեղճիս.
5		Այս լիքն աշխարհ< ում> նա մեռավ,
6	ա	Շրթունքը ցամաք, լեզուն չորացած,
	բ	Աչքը դեպի ետ, ու սիրտը կարոտ,