Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/365

Այս էջը հաստատված է
Թե գուցե < . . . >
63 Ծանր է, ավա՜ղ, խոր հառաչեց և Շնորհքը կարեկից.
67 ա Թամբ շինողն էլ թեև զրկվեց [կնոջից ու զավակներից, բայց կին, զավակներ էլ կարելի է ունենալ <1 անընթ. > ու վերքը կառողջանա— բայց մի կնոջ կփոխարինի մի ուրիշը և զավակն էլ իրանն է կրկին]
բ Թամբ շինողն էլ թեև զրկվեց սիրելիներից իր կյանքի,
68 ա Բայց մահը մերն է մենք մահինը— այդպես է կարգն աշխարհքի.
բ < . . . > Եվ կարգն է այդ աշխարհի.
70 ա Եվ նոր ծընի մարդու զավակ— խնդում է միշտ իմ կյանքին
բ Եվ նրանից ծնած որդին— մարդու զավակն է կրկին,
գ Եվ նոր որդին— մարդու զավակն է կրկին,
71 Բայց ո՞վ կարի վերադարձնել երկնային էն կորած < . . . >
72 [Այդպես լոլո պետք է տանջվես ]— դարման չկա քո ցավին
<2>

Ես քեզ եմ հայտնում— այգին առաջիս
Մի ճիթ դեղապետ չըտվին խեղճիս.
Իմ հիվանդ որդին ծաղիկ հասակում
Խաղող կանչելով մեռավ իմ գրկում,
5 Այս լիքն աշխարհից իմ որդին գնաց,
Աչքը դեպի դուրս, լեզուն ցամաքած,
< . . . > գալիս է քեզ մոտ.



1—2 Ես քեզ եմ հայտնում— լի այգու միջին
Մի ողկույզ չըտվին խեղճիս.
5 Այս լիքն աշխարհ< ում> նա մեռավ,
6 ա Շրթունքը ցամաք, լեզուն չորացած,
բ Աչքը դեպի ետ, ու սիրտը կարոտ,