Ո՞վ ես, խիզախ, թույլ հողածին.
Ի՞նչպես մըտար իմ հողը դու,
Ո՞նց չի հասել քո ականջին
Գոնե անունն իմ ահարկու։
Մի՞թե աչքով դու չըտեսար
Գյուղ ու քաղաք ողջ ամայի,
Մարդ եմ կերել հազար-հազար,
Քեզնից էլ քաջ ու վիթխարի։
Իսկ դու ո՞վ ես, չնչին[1] մարդուկ,
Որ կռիվ ես գալիս իմ դեմ,
Ասա տեսնեմ, որ իմանամ
Ինչ հիմարի[2] պիտի ուտեմ։
Ցույց տուր տեսնեմ՝ ի՞նչ ունես դու,
Տե՜ս, ես ունեմ յոթը գլուխ․․․—
Գոռաց հրեշն էն ահարկու,
Արձակելով կըրակ ու ծուխ։
Գալիս եմ ես, ով անճոռնի,
Որ մեն-մենակ կռվեմ քեզ հետ,
Կրծքումս ունեմ մի սիրտ արի,
Ձեռքիս ունեմ յոթը սուր նետ։
Ասա՛վ, ճայթեց զիլ աղեղը,
Ոռնաց վիշապն ահագին,
Թավալվելով տեղնուտեղը,
Անիծելով Արեգին։
— Մին էլ զարկիր․․․ մին էլ․․․ մին էլ...—
Մռնչում էր հոգեվարք.
— Ես իմ մորից մին եմ ծընվել,
Մի խոսք ունեմ ու մի զարկ...—
Պատասխանեց Արեգը քաջ,
