նորից վերանորոգեմ մեր սերը, մնացած կյանքը։ Այս բուռն տենչանքի ոգևորության մեջ կանչեցի.
|
Բարձր կանչեցի, ձեռքս վրա բերի, բայց․․․ ավա՜ղ, դատարկ էր ձեռքս— մտրակը ծովն էի ձգել։ Հուսահատությունից խելքս ցնորվում էր, սկսեցի հեկեկալ.
|
Բայց, ա՜խ, իզուր...
— Տեսնո՞ւմ ես, Ալվարդն է այս սևափետուր ագռավը... ամեն վայրկյան աչքիս առաջ հիշեցնում է իմ արարքը, իմ կորցրած կյանքի երջանկությունը, փառքը, տանջվում եմ անդադար և այս ահագին վիշտս աշխատում եմ թաղել, խեղդել, մեղմացնել այս չտեսնված շռայլության ծովում... Եվ ինքդ ասա, օտարական, մի՞թե այս բոլորից հետո ես կարող եմ գանձ ու հարստություն պահելու մասին մտածել և ինչո՞ւ համար։ Դե, ճար արա իմ վշտին, ծովի հատակից հանի կախարդական մտրակը, ինձ վերադարձնելու իմ առաջվան Ալվարդին...
— Ո՜հ մեծ վիշտ է,— հառաչեց Շնորհքը,— իսկ կախարդական մտրակը, որ այդքան թշվառությունների պատճառ է եղել, ընդմիշտ կմնա ծովի հատակում։
