Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/524

Այս էջը հաստատված է
612—613 Եվ մեկ էլ, հանկարծ, կարծես թե շանթած
Իրան նետում էր, թռչում սրընթաց,
619 Յուր պարիսպներով երևում էր ինձ։
621 Իրանց արծաթյա երիզով պատում
626 Ասի վեր կենամ— բայց թե առաջիս,
636 Ես մեռնում էի։ Տանջվում էր մահվան
632 Թե խոր գետի նամ հատակում
634 Շուրջըս մռայլ խորհըրդավոր։
636 Ջրի հոսանքը, սառուցի պես ցուրտ,
646—647 Եվ ես հիշում եմ նրանցից մեկին.
Նա, ուրիշներից քաղցր ավելի,
651—652 Եվ այնքա՜ն խոր էր, քնքույշ ու տրտում
Հայացքը նորա կանաչ աչքերի․․․
654 Արծաթահնչյուն նորա ձայնիկը
666 Քնի՛ր, մահիճդ ահա փափուկ
675—677 Եվ կարծես հնչուն ալիքը ջրի
Խառնում էր իրան մրմունջը խորին
Այն ոսկեթեփուկ ձըկան բառերին։
680 Տկարությանը խոնջացած մարմնիս․․․
684—685 Մի հավատալ, այդ չեմ հարցնում,
Մի բան է միայն ինձ տխրացնում,
693 Տեսնո՞ւմ ես, իմըս ինչպես այրվում է․․․
695 Իմ կրծքիս տակին ծածկված մընում էր.
697 Եվ իրա բանտը ողջ լափել է նա։
698 Վերադառնում է Նորա մոտ կրկին,
702—705 Ամպերից այն կողմն— այն սուրբ աշխարքում
Իմ հոգին իրան հանգիստ ունենար․․․
Ո՜հ, միայն մի քանի վայրկենի համար,
Մռայլ, վիթխարի այն ժայռերի մեջ,
707 Ես կըփոխեի դրախտ— հավիտյան․․․
710 Դու հրամայիր դիակըս տանելու
713 Խոտն այնպես խիտ է նրանց արանքում,
717 Դու հրամայիր ինձ այնտեղ թաղեն։
723 Յուր բարձունքներից հզոր, աննվաճ․․․
725—726 Կըհնչի դարձյալ հարազատ մի ձայն։
Եվ կըմտածեմ, թե ընկերս է այն,