— Քընի՛ր, բալա՛ս, Որբն[1] է մենակ
Իր Սըհակին որոնում,
Է՜, քեզ նըման, մի ժամանակ
Նա էլ աղջիկ է լինում,
Հավանում է չար տաճիկը,
Գալիս եղբորն ըսպանում,
Ճարը հատած հեգ աղջիկը
Աստծուն աղոթք է անում.
150
— Ո՜վ տեր աստված, թևեր տուր ինձ,
Թեթև թևեր թռչունի,
Թըռչե՜մ, կորչեմ էս աշխարհքից,
Անգութ ձեռից դուշմանի…
Էն օրվանից ման է գալի
Թևեր առած, անդադար,
Կանչո՜ւմ, կանչո՜ւմ, ձեն է տալի
Իր Սըհակին ջըրատար…
Քնի՛ր, բալա՛ս, աստված դեռ կա,
Աղոթք ասա մըտքիդ մեջ,
160
Հիմի շուտով լիսն էլ կըգա,
Էս գիշերն էլ ունի վերջ…
— Թրը՛խկ… թրը՛խկ…
— Ո՞վ է ծեծում
Կես գիշերին դուռն էդպես…
— Թրը՛խկ, թրը՛խկ…
― Հե՜յ, չե՞ս լըսում,
Վեր կաց, տերտե՛ր, ներս թող մեզ…
Ու անլեզու քըրդի նըման
Սարսափն հանկարծ ընկավ տուն,
170
Տեղի տակին կըծիկ եկան
Մանուկները դեռ անքուն։
Մարեց մայրը լեղապատառ,
Աղջիկն հանգավ մոր գըրկում,
