Իսկ դուռն ուժգին ու անդադար
Հա՛ զարկում են ու զարկում։
Լույսը ձեռքին ծերը գունատ
Դողդողում է, երերում…
Ձեռքը փակին տարավ հանկարծ,
Դուռը բացվեց խավարում,
180
Շառաչեցին, շողշողացին
Զենքերն լուսումն էն աղոտ,
Ու զինավառ ներս խուժեցին
Երեք ջահել անծանոթ։
— Օրհնյա՛ ի տեր, հայի լեզվով
Ողջունեցին ու մըտան,
Մութ խըրճիթը լըցվեց լուսով
Անակընկալ խընդության։
— Էսպես անժամ, ղարիբ եղբա՛րք,
Ո՞ւսկից եք դուք գալիս ինձ…
190
— Հեռու տեղից, Կովկասից…
— Բայց մեր երկիր ամեն անկյուն
Մահվան երկյուղ ու վըտանգ…
— Դըրա համար մենք եկանք…
— Իսկ դուք չունե՞ք ձեր աշխարհքում
Տուն, տեղ, ծընող, քույր կամ կին…
— Ունենք, թողինք ամենքին…
Հայի գիշե՜ր, անքո՜ւն գիշեր,
Լի տանջանքով ու մութով,
Հայի գիշե՜ր, անհո՜ւն գիշեր,
200
Լի՜ ահավոր խորհուրդով…
