― Լավ են, փառք աստծու։
― Նրանց տուն ենք գնում։
― Դու նրանց փեսեն ե՞ս։
― Հրամանք ես։
― Դու Գոքորն ե՞ս։
― Հրամանք ես։
― Այ տղա, էդ մեր Նազլուն ա՞։
― Հրամանք ես։
Խոսակցությունն այստեղ ընդհատեց Անդրին և լուռ հեռացավ. գնաց յուր ձին բերեց արձակեց գետափի խոտերում, մոտեցավ ճամփորդներին։
Առանց ձեռք տալու իրար բարևեցին և երեսները դեպի գետակի կողմը նստոտեցին երկու գյուղացիները։
― Բա դու ո՞վ ես, ամոթ չըլի հարցնելը,― դիմեց շիրակեցին։
― Որ ասեմ, կճանաչե՞ս։
― Բալքի ճանաչում եմ, ով գիտի։
― Ինձ մաճկալ Անդրի կասեն. ճանաչում ե՞ս։
― Չէ՛, ախպեր, սուտն ինչ ասեմ։
― Հա՜, տեսնում ես, չես ճանաչում,― հաղթական կերպով նկատեց Անդրին և ինքը հարցրեց.
― Բա ես որթնավեցի մի բարեկամ ունիմ, կճանաչե՞ս։
― Ո՞վ ա, հալբաթ որ կճանաչեմ։
― Ղադաքոնց Մկոյին կճանաչե՞ս։
― Լա՜վ։
― Ո՞նց ա։
Հանկարծ մթնեց շիրակեցու դեմքը, կարծես թե նեղացավ։
― Ռանչպարը, որ ուտելու հաց չունենա, ո՞նց կըլի,― ծանր հառաչելով խոսաց նա և հոնքերը կիտեց՝ անթարթ նայելով մի հեռու կետի։
― Ո՞նց թե… հա՞ց չկա Շորագյալ,― սարսափելով բացականչեց լոռեցին և սառած աչքերը սևեռեց Գոքորի դեմքին։ Նրա աչքերում այդ րոպեին տխուր փայլատակում էր նրա հոգին։
― Ո՞վ կտա,― սրտաբեկ ավելացրեց վերևից և կարճ լռությունից հետո ավելացրեց, առանց Անդրուն նայելու.
10
