Ճըռռ՜՜․․․ ճըռռ՜՜․․․ ճը՛ռճը՛ռ, ճըռռ՜՜․․․
Լսե՞լ եք էն թախծալի ճռռոցը, որ ծաղկի բուրմունքի ու կանաչի թարմության հետ խառնված հոսում է գարնան դաշտերի երեսով։
Իհարկե լսել եք և ինչքա՜ն եք լսել։ Դեռ ով գիտի, գուցե էդ ժամանակ մի ծառի կամ թփի տակ էլ պառկած խորասուզվել եք ջինջ, կապույտ երկնքի խորության մեջ, մաքուր, թեթև երազների մեջ, իսկ չորս կողմերդ ծավալվում է համատարած՝ ճըռ՜ռ՜․․․ ճըռ՜ռ՜․․․
Հանդի կամ դաշտի ծղրիդն է՝ իր անթիվ ու անհամար ընկերներով։
Կամ գուցե հիշում եք էն մելամաղձոտ ճռռոցը, որ ամառվան իրիկունները մենակ ու միալար հնչում է գյուղական խաղաղ տան մի որևէ անկյունից։ Եվ ի՜նչ դյուրեկան թախիծ է բերում մարդու հոգուն, ի՜նչ խաղաղություն, ու մանկության օրերից, մանկության իրիկուններից, նրանցից էլ կարծես թե դենը՝ հեռավոր ու անորոշ հիշողություններ։
Էս էլ տան ծղրիդն է։ Ապրում է տաք անկյուններում, սովորաբար բուխարու կողքին կամ վառարանի ետևը, մի որևէ փոքրիկ ճեղքում։ Գիշերները իր թաքստից դուրս է գալի, հացի, պանրի և ուրիշ ուտելիքների փշրանքներ է որոնում, նրանով ապրում ու երգում ամբողջ տարին։ Նրա տան մեջ լինելն ու երգելը մեր տատերը բախտի նշան էին համարում։
Ճշմարիտ որ, բախտ է էս տեսակ երգիչ ունենալ տանը։
Հին հույները ծղրիդներին բռնոտում, ածում էին փոքրիկ վանդակներն ու կախում իրենց լուսամուտների շրջանակներին, որ երգեն։
Եվ, օրական մի թերթ սալաթ ստանալով, գերության հետ
