Ափսոս, որ դուք չէիք ճանաչում իմ պապին։ Մի հազվագյուտ մարդ էր ու աննման որսկան։ Շաբաթներով սար ու ձոր ընկած որսի էր ման գալի ու ո՛չ հոգնում Էր, ո՛չ քնում, ո՛չ ուտում էր, ո՛չ խմում։ Եվ անվերջ, անվերջ պատմություններ էր անում իր որսորդական կյանքից։
Իրիկունները չիբուխը սարքում էր, վառարանի դիմացը նստում ու պատմում։
Մի անգամ էլ, պատմելու ժամանակ, մեզանից մի չարաճճին ընդհատեց.
— Հը՛, պապի, էդ մինը ավելացնում ես․․․
— Փա՛հ,— ասավ,— ինձ որ ասում եք՝ ավելացնում ես, հապա՛ ինչ կասեիք, եթե իմ ընկեր բարոն Մյունխհաուզենին լսեք։
— Ո՞վ է Մյունխհաուզենը, պապի։
— Մյունխհա՜ուզենը… Մյունխհաուզենը իր ժամանակին մի որսկան էր որ… Պետք Է նրան լսեիք, թե ինչ զարմանալի բաներ էր պատմում…
— Ի՞նչ էր պատմում, պապի, պատմի, մենք էլ լսենք։
― Չէ՛, չեմ պատմիլ, ընդհատում եք։
— Չէ՝, պապի ջան, պապի, էլ չենք ընդհատիլ։
— Լա՞վ, որ խոսք եք տալի, կպատմեմ։ Միայն թե խոսքը
