Ահից ու զարմանքից տեղնուտեղը քար է կտրում խեղճ հերը։
— Մի՛ վախենար ու մի՛ հուսահատվիր,— խոսում է ոգին։— Էսօրվանից դու կլինես վարպետ—հյուսն, իսկ սրանք՝ քո գործիքները։ Ցերեկը քեզ համար գործիքներ կլինեն, իսկ գիշերը հենց կախարդական մատանիքով զարկես— կդառնան քո երեխաները։
Այժմ հավաքիր էս գործիքները, գնա քո եղբոր քաղաքը, մի համեստ խանութ վարձիր ու մեջն աշխատիր, ինչպես հասարակ աշխատավոր, բանվոր հյուսն։ Նրանից հետո ինչ որ կպատահի, հետո կտեսնես։
Ասում է ու չքանում չքնաղ կինը։
Թագավորի տղեն հենց էնտեղ թաղում Է իր կնոջը, հետն առնում Է թակը, ունելիքը, սղոցը, դուրն ու շաղափը, որ չի իմանում՝ իր զավակներն են, թե՞ գործիքները, ու ճանապարհ է ընկնում դեպի չար եղբոր քաղաքը։
Չար եղբոր քաղաքում մի համեստ խանութ է վարձում ու աշխատում։
Շատ քիչ է վաստակում, բայց ապրում է ճոխ ու առատ։ Հարևանները զարմանում են, չեն հասկանում, թե էս որտեղից է սա էսպես հարուստ ապրում։
— Ամոթ չլինի հարցնելը, վա՛րպետ, Էդքան քիչ աշխատելով ի՞նչպես ես կարողանում էսպես լավ ապրել․․․
Վարպետը պատասխանի փոխարեն իր բռնոթին է քաշում ու ուսերն է վեր քաշում։
Արի ու դրանից բան հասկացիր։
Մի խոսքով՝ ոչ ոք չի հասկանում սրա գաղտնիքը, ու անունը դնում են «Խորհրդավոր վարպետ»։
Մին էլ տեսար՝ Խորհրդավոր վարպետը մսագործի խանութը մտավ։
— Ի՞նչ արժե սուկին։
— Սուկին քեզ համար չի, վարպետ, սուկին թագավորի համար է։
— Ինչո՞ւ, իմ փորն էլ թագավորի փորի նման փոր չի՞, ի՞նչ է․․․
Մարդիկ ծիծաղում են․
