— Կեցցե՛ս, վա՛րպետ, կեցցե՛ս, լավ ասիր։
Գնում է ձկնավաճառի մոտ։
— Խավիարն ի՞նչ արժե։
— Խավիարը քեզ համար չի, վարպետ, խավիարը թագավորի համար ենք պահել։
— Վա՛հ, ինչո՞ւ․ իմ ախորժակն էլ թագավորի ախորժակի պես ախորժակ չի՞, ինչ է․․․
Զարմացած հարց է տալիս Խորհրդավոր վարպետը, ու նորից խալխը ծիծաղում են․
— Կեցցե՛ս, վարպետ, կեցցե՛ս, ճիշտ նկատեցիր։
Ու ինչ էլ որ առնում է՝ մսեղեն, ձկնեղեն, կանաչեղեն, ընդեղեն թե մրգեղեն— առնում է առատ—առատ ու ամենաընտիրը։
Էս ու էն հարցնում են․
— Էդ ո՞վ պետք է ուտի, վա՛րպետ։
— Ես ու իմ երեխեքը։
— Շա՞տ երեխա ունես։
— Ինչպես չէ․ Թակը, Սղոցը, Ունելիքը, Շաղափը։
Խալխը ծիծաղում են․
— Անուշ լինի քեզ ու երեխաներիդ, վա՛րպետ։
— Շնորհակալ եմ։
Վերադառնում է խանութ, զամբյուղով ուտելիքը դնում անկյունում ու սկսում բանել մինչև իրիկուն։
— Հապա ճաշդ, ի՞նչպես պետք է լինի, վա՛րպետ։
— Ճաշս էնտեղ, խոհանոցում կեփեն։
Գիշերվա կիսին խանութը կողպում է, դուռը ետնափակ է տալի, ու իսկույն ներսը ափսեները շրխշրխկում են, բաժակները զրնգզրնգում են, դանակ-պատառաքաղները չրխկչրխկում, կարծես թե բազմաթիվ ծառաներ խանութում մեծ սեղան են բաց անում։ Ապա թե լսվում է ուրախ ծափ ու ծիծաղը, մեջընդմեջ էլ Խորհրդավոր վարպետի սաստող ձենը․
— Սղո՛ց, կարգի՛ն․․․
— Թա՛կ, զգույշ, շիշը չկոտրես․․․
— Խելոք կացեք, չարություն մի՛ անեք․․․
Հարևանները լսում են ու ապշում։ Առավոտը ցամաքած գալիս են։
276
