— Ես գոհ եմ, բայց էնպեսները կան, որ իսկի չեն կարող գոհ լինել․․․
— Ինչո՞ւ։
— Էնդուր։
Ասում է, բռնոթին քաշում ու գնում իր խանութը։
Դու մի՛ ասիլ հենց էդ օրն էլ թագավորը իր մեծամեծներին հրավիրած է լինում հանդիսավոր ճաշկերույթի։
Սեղանին միս են բերում— լեշի հոտ է գալի, պանիր են դնում— էնքան որդնած, որ իրեն—իրեն սեղանի վրա ման է գալի, պտուղները՝ ճիճվառ, թթու, կանաչեղենը՝ փտած․․․
— Էս ի՞նչ բան է,— գոռում է թագավորը․— էստեղ կանչեցեք էդ լիրբ խոհարարին։
Խեղճ խոհարարր երդում—կրակն է ընկնում, թե ամենաընտիր մթերքն է առել, սրան—նրան վկա է բերում, թե բոլոր ուտելիքները հրաշալի բուրում էին խոհանոցում․․․
Ինչ պետք է անեն։ Թագավորն էլ, իր մեծամեծներն էլ չոր հացը ջրումը թրջում են ուտում, որ սովամահ չլինեն։
— Կա, թե չկա՝ էս Խորհրդավոր վարպետի սարքած խաղն է, որ խաղում է մեր գլխին,— կարծիք է հայտնում թագավորի խորհրդականներից մինը։— Կացեք, ես մի գնամ դրա մոտ։
Շորերը փոխում է, հին, մաշված շորեր է հագնում ու գնում։
— Բարի աջողում, վարպետ։
— Աստծու բարին քեզ։
— Վարպետ, մի նեղություն քաշի՝ էս սնդուկը նորոգի։
— Շատ լավ։ Էստեղ դիր։
— Քեզ մոտ էս ի՜նչ լավ կերակուրի հոտ է գալի, վարպետ։
— Հա՛, երևի էն անկյունի ճաշի կրճոնքի հոտն է․․․
Խորհրդականը էն կողմն է նայում, տեսնում է՝ հիանալի ձուկն ու խորովուն, բերնի ջուրը վազում է։
— Էս հիանալի ուտելիքները ո՞րտեղ եք առել, վարպետ։
— Էնտեղ, որտեղ ծախում են՝ շուկայում։
— Բայց, ինչքան ինձ հայտնի է, թագավորը հրամայել է, որ քեզ վրա լավ ուտելիք չծախեն, էս ի՞նչպես է, որ․․․
278
