Այս էջը հաստատված է
|
Երգում են, երգում են անասունները։ Ջութակն էլ պատի վրիցն է սկսում իրեն–իրեն նվագել նրանց հետ ու էնպես աղեկտուր, էնպես ողբալի, որ խեղճ վարպետը չի իմանում՝ ուր կորչի էն երգի ու երաժշտության ձենից։ Ամբողջ գիշերը չի կարողանում աչքը կպցնի, տանջվում է ու տանջվում։
Ծերերն ասում են, իբրև թե վարպետը էն օրվանից ետը ինչքան ապրեց աշխարհքում, ամեն գիշեր նրա լուսամուտի տակ հնչում էր էս տխուր, սրտաճմլիկ երգը.
|
Ու ջութակը ողբում էր հետը։ Ամեն գիշեր, ամեն գիշեր մինչև լուսը, մինչև իր մահը։
