|
Կենդանիները միասին պատասխանում են.— Լա՛վ։— Էն ժամանակ ծերունին աղջկանն ասում է.
— Համեցե՛ք, մեր աչքի վրա, սիրուն աղջիկ, մեր դուռը բաց է, տունը՝ լիքը։ Համեցեք, մոտեցիր օջախին, կերակուր շինի մեզ համար էլ, քեզ համար էլ։
Աղջիկը մտնում է խոհանոց և, ճիշտ որ, ամեն բան գտնում է առատ-առատ։ Մի լավ ընթրիք է պատրաստում, բերում է ծերունու առաջ լիքը սեղան է բաց անում, ինքն էլ նրա հետ նստում, ուտում, խմում, կշտանում։ Որ կշտանում է պրծնում՝ Բա ես հոգնած եմ,— ասում է,— հիմի որտե՞ղ քնեմ։ Էստեղ կովը, հավն ու աքլորը պատասխանում են.
|
Էն ժամանակ ծերունին ասում է.
— Բարձրացի, սանդուղքի գլխին մի սենյակ կա։ Էն սենյակում երկու անկողին կա․ անկողինները պատրաստի, ես էլ կգամ, կքնենք։
Աղջիկը վերև է բարձրանում, անկողինները գցում ու է ծերունուն չի սպասում, ինքը պառկում է քնում։ Մի քիչ հետո ծերունին գալիս է, մոմի լուսով նայում է աղջկանը ու գլուխը ժաժ տալի։ Գիշերվա մի ժամանակ, երբ տեսնում է՝ խորը քնած է, մահճակալի տակին մի գաղտնի դուռն է լինում, բաց է անում, աղջկանը թողնում ցած ու կրկին փակում։
Փայտահատը իրիկունը տուն է գալի, բարկանում է կնկա վրա, որ իրեն ամբողջ օրը սոված է թողել։
— Ես ի՞նչ անեմ,— պատասխանում է կինը,— ճաշը տվել եմ մեր մեծ աղջկանը, ղրկել, ինչպես երևում է, ճամփեն կորցրել, է, չի գտել, ինքն էլ ետ չի եկել դեռ։
