մեջը նայողի գեղեցկությունը երբեք չէր թառամում ու օրեցօր ավելանում էր։
Բայց փոքր աղջկա ուզած Կարմիր ծաղիկը, որից գեղեցիկը աշխարհքումը չլիներ՝ ոչ մի տեղ չի գտնում։ Գեղեցիկ ծաղիկներ պատահում էին, բայց ո՞վ կարող էր ասել, թե նրանցից գեղեցիկներր էլ չկային աշխարհքում։
Վերադարձին, մի խոր անտառով անց կենալու ժամանակ, ավազակները հարձակվում են էս վաճառականի վրա, ունեցած-չունեցած գանձն ու հարստությունը կողոպտում են, ինքը փախչում է, ընկնում անտառի խորքերն, ազատվում։ Գնում է, գնում, ո՛չ ձեն, ո՛չ ծպուտ, շունչ–կենդանի չկա։ Գիշերը վրա է հասնում, էնքան մութը գիշեր, որ մատդ մարդի աչքը կոխեիր՝ չէր տեսնիլ, բայց մեր վաճառականի ոտի տակը էնպես լուս է լինում, ոնց որ օրը ցերեկով։ Քանի գնում է, էնքան լուսանում է, քանի գնում է, էնքան լուսանում է, վերջը դուրս է գալիս մի բացատ, բացատում տեսնում է արծաթից, ոսկուց ու անգին քարերից շինած մի պալատ, որ կրակի նման էրվում է, արևի նման լուս տալիս, իսկ ներսից լսվում են երաժշտության ներդաշնակ դրախտական ձայները։
Բակն է մտնում, բակից անցնում է, մտնում պալատ։ Տեսնում է արծաթով, ոսկով, անգին քարերով լիքը․ սրբած, վեր քաղած, ամեն բան սարքին–կարգին, բայց մեջը մարդ չկա։ Մի սենյակ է մտնում՝ մարդ չկա, մյուսն է մտնում՝ մարդ չկա, երրորդն է մտնում՝ մարդ չկա։ Ո՛չ տեր կա մեջը, ո՛չ տիրական, ո՛չ ծառա կա, ո՛չ ծառայող, միայն երաժշտությունն է, որ իրեն–իրեն հնչում է ու հնչում։ «Լավ տեղ է, բայց ավելի լավ կլիներ, եթե մի ուտելու բան էլ լիներ»,— անց է կենում վաճառականի մտքով… Մտքովն անց կենալն է լինում. մին էլ էն է տեսնում՝ առաջը մի սեղան բացվեց. մի սեղա՜ն, որ աստծու ամեն բարին մեջը լիքն է։ Նստում է, ուտում, խմում, կշտանում, տեղիցը վեր կենում։ Վեր է կենում թե չէ՝ սեղանն էլ ետ նորից անհետանում է։ Վաճառականը զարմանում է։ Մի սենյակից մյուսն է անց կենում, նայում է ու հիանում։ Երբ որ բոլոր սենյակները ման է գալիս, հոգնում է, քունը տանում է, ուզում է քնի, առաջը
