ջարդված եմ, կմրսեմ, Սուրեն ջան, քա՛նի մթնել չի, տուն գնամ։
Եվ հեռացավ։
Սուրենին զվարճացնելու և պատիվ տալու ջանադիր են լինում յուր հին ընկերները․ նա հեռացել էր ընկերներից, որոնք գետի ներքևից թոռ (ուռկան) ձգելով գալիս էին, նստել էր գետափին, ծառերի տակին, և մտածում էր․․․
Գիշերը մթնեց, և նրանք մի մեծ խարույկ վառեցին, մնացին ձորում. Սուրենի ցանկությամբ գիշերը որոշեցին ձորում բացօթյա անցկացնել[1]․ կրակը շրջապատած խոսակցում էին, բավական անցել էր գիշերից, մեղմացել էին կրակի բոցերը[2]։ Սուրենը չէր կարողանում քնել, անսովոր գիշերվան ահավորությունը ձորում նրա սիրտը լցրել էր մի անբացատրելի ահով, նա ընկերներին ստիպում էր անքուն նստել և խոսել[3]։ Հերթով մի երկուսը շըքյաստի բայաթի երգեցին, բայց շուտով լռեցին․ քնահարամ, արթուն մնացածներից մեկը, մեջքը մի քարի տված[4], այսպես սկսեց յուր զրույցը— ցույց տալով Սուրենին իրանցից քիչ ներքև գետի խաղաղ հոսանքից գոյացած լիճը։
— [5]Սուրեն։
— Ինչ ա։
— Ներքևը մտիկ արա։
Սուրենը թիկն տված տեղից բարձրացավ, նայեց— այն մթնումը մի գյոլ կա։ Սուրենը նկատեց— ջրի ծփանքը փայլում էր[6]։
— Էնտեղից հանեցինք, է՛, ջհուդ Դավթին։
Սուրենը հետաքրքրված բարձրացավ թիկն տված տեղից և նայեց ներքև, թեև մթնում բան չէր երևում։
— Ադա, թող արա, ուրիշ բանից խոսա, է՛,— բերանքսիվայր պառկած տեղից գլուխը բարձրացրեց[7] Ղազարը։
— Չէ, չէ, պատմիր ինչպե՞ս հանեցիք, ինչպե՞ս էր․․․ հարցրեց Սուրենը։
