Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/487

Այս էջը հաստատված է

մի փոքր կոպիտ ու բարկացած,– լավ, լավ,– և դուռը ետ տարավ հոր ու աղջկա ետևից[1]։

«Սա էլ խաբեց, սև ամպի նման»,– անցավ Շողերի մտքովը։

Գործը քննիչը հանձնել էր դատարանին։

Ներս մտնելիս Շողերը լսում էր, թե ինչպես էին․․․ շշնջում. «Խեղճ տղա, կկորչի, զուր կգնա» և ալլն։

Մեղադրյալը՝ Սարոն, կանգնած էր մի կողմ, նրա դիմաց՝ Շողերն ու յուր հայրը։

– Չե՞ք հաշտվում,– հարցրեց դա<տավորը>։

– Ես հաշտվում եմ, թե որ պսակվի,– ասաց աղջկա հայրը[2]։

– Դու չես հաշտվո՞ւմ[3], Սարո,– հարցրեք դատավորը։

– Ոչ, աղա, ես ուզում եմ իմանալ, թե ինչ ա իմ մեղքը, որ ինձ բերել են էստեղ, աննամուսությունն իրանք են արել, իրանք են իմ գլուխը կտրել, իրանք են․․․

– Լռի՛ր,– ձայն տվեց դատավորը և զգուշացրեց, որ եթե չհաշտվի, Սիբիր կերթա, կկորչի, այնպիսի հանցանք է գործել։

– Թող Սիբիր գնամ, ինչ անեմ, հալբաթ վերևն աստված կա,– մեղմ ու խղճալի պատասխանով լռեց Սարոն։

– Դու քանի ժամանակ է նշանված ես։

– Վեց ամիս դեռ չկա, աղա։

– Օխտն ամիս ա,– հանկարծ[4] մեջ ընկավ աղջկա հայրը։– Դեկտեմբերին ես նշանվել՝ դեկտ<եմբեր> , հուն<վար>, փետ<րվար>, մ<արտ>, օխտն ամիս ա, խի՞ ես սուտ խոսում։

– Հա՛, օխտն ամիս ըլի,– համաձայներ Սարոն։

– Աղա, հիմի սրա խոսքին էլ հավատալ կըլի՞,– գործը տարածի ձևով դիմեց աղջկա հայրը դատավորին։

– Սպասիր,– կանգնեց դատավորը, շարունակեց հարցը,– քանի՞ անգամ ես եկել նշանածիդ մոտ։

  1. [– Լավ, լավ– խոստավցավ գյուղացին և շտապ գողի նման դուրս տարավ աղջկանը]
  2. [– Ես ոչ հաշտվում եմ, ոչ պսակվում]
  3. [տղային]
  4. [գոռալով]