Դալուկ, սևաշոր, տխուր մի երիտասարդ։
[1]Երեկույթ– զուգված, ջահել աղջիկներ[2], խնջույք, պար, զվարճություն։ Հերոսը իր սիրած օրիորդի հետ խոսում է վերջին խոսքերը– արդեն ձանձրանում է– հեռվից նրան գլխով է անում մենակության ոգին– դեպի անկյունը– սիրուհին ձանձրացնում է– [3]սիրում ես, թե չէ– երդվիր, ուրիշին չես սիրել– եթե մեռնեմ, ի՞նչ կանես․․․– Թող այդ հիմար հարց ու փորձը, սիրելիս– քանի ու քանի հարցնես– դու այդ բոլորի պատասխանը վաղուց ես լսել։ Ա՜խ, ինչ անգութն ես– իսկի չես սիրում․․․ ուզում ես փախչել․․․ Եկ միասին պարենք– պար սովորիր, պար․․․ Լսիր, սիրելիս, դու (և մի լուրջ բանից է խոսք գցում)– (աղջիկը իր խոսքն է շար<ունակում>)։– [4]Է՛հ, թող այդ հիմար բաները, խոսք տուր, որ պար կսովորես․․․Մենակ<ության> ոգին մոտենում է– կանչում– կգամ, կգամ– ո՞վ է դա– հարցրեց աղջիկը[5].
– Դա[6] իմ ընկերն է– շատ լուրջ[7] մի տղա– դա շատ բարձր մտածմունքներ ունի, եթե ճանաչես– շարունակ մտածում է թշվառների մասին, նեղված ժողովուրդների մասին, անիրավությունների մասին– (մենակության ոգու հատկությունները)։
– (Աղջ<իկը>) Ի՜նչ լավ փողպատ ունի։
Ոգին– քարշում է դեպի անկյունը– տանում է անկյուն– (աղջիկը նեղացած նայում է– ուզենալով նրան շատ զգացնել տալ– իսկ նա ետ չի նայում)։
Ոգին նստացնում է– խոսեցնում– ես, ինչ թաքցնեմ, ընկեր, մեր մեջ գաղտնիք չկա– դրան սիրում էի ու շատ լավ բաներ էի որոնում– չկան– (իր ցնորքները ու հույսերը)։
Իմ դիցուհիներ։
– Օ, դա քո անփորձությունից, ջահելությունից է եղել,
