Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/509

Այս էջը հաստատված է



ԹԱՏՐՈՆՈՒՄՆ ԷԼ ԿՌԻՎ

– Ինչո՞ւ եք բեմից հրաժարվել, պա<րոն> Պեննեմեճյան։

– Ըշթա, քիթե՞ք, մենք այնպես սուտ հրաժարեցանք․ մտածեցինք, թե քոմիթեն չի ընդունիլ[1] մեր հրաժարականը․․․ շատ փոշմաներ ենք․․․

– Քո հարն ողորմի, քոմիթեի աչքի լիսն էիր այ[2]․․․

Էդ որ ամեն հրաժարվողի խնդրեն– ձեր պատրիարքը խո հիմի տասն անգամ հրաժարված կլիներ։


[3]ԷՋՄԻԱԾԻՆ ԷԼ ԵՆ ԿՌՎՈՒՄ



Ափսո՜ս Աղայանց.
Քեզ ով էր ասում Էջմիածին գնաս.
Բայց դու էլի Քյոռօղլին ես,
Ժողովրդի սիրելին ես,
Դուրս արած էլ թեկուզ լինես,
Քեզ պատիվ կտան Քլոռօղլի, ջա՜ն[4]․․․


<ԿՏԱԿԸ>

Հրեշտակն[5] առաջին փայլեց. տեսավ լաց է լինում աղեն։

– Ինչո՞ւ ես լալիս, դու, Ֆոմիչ,– հարցրեց հրեշտակը։

– Ի՞նչպես չողբամ, աշխատեցի, աշխատեցի, վերջը տվեցի Ներսիսյան դպրոցին, որ շան ճրագները կարդան, մի բարեգործական, որ մշեցիք ուտեն, և այլն։

Ա՜խ, թե կարողանայի հետս բերել։

Խռովեց պահ<ապան> ոգին, շրջեց երկար և անհետացավ դեպի եդեմ, որտեղից[6] հոսեց[7] հրեշտակների օրհներգությունը, և․․․ խնկահոտը հասնում էր[8]։

– Հա՛, հա՛, հա՛,– հանկարծ տարածվեց մի զարհուրելի

  1. [մենք]
  2. բայց ախ, երանի Ներսիսյան դպրոցի հոգաբարձուներն էլ փորձեին մի օր ձեզ պես մտածել․․․ Կամ թեկուզ տեսուչը։ Ո՜րքան կխնդրեինք։
  3. [ԱՂԱՅԱՆԻՆ]
  4. [ԼՈԹԻ]
  5. Այս տողի վերևում գրված է․ «Դուք մի թե նամակ չեք ստացել մեր կաթողիկոսից»
  6. [գալիս]
  7. [լսվում էին]
  8. [Ֆոմիչի քթին]