ԳԱՂ<ԱՓԱՐՅԱՆ>– Ավելի պարզ եթե ասեմ, պետք է ասեմ՝ այդ անբարոյական գործ է։
Եվ այլն, և այլն։
Տիկինը նշաններ է ցույց տալիս հավանության– նրան հանգստացնում են։
Վերջն ուզում են քվեարկել։
Գաղ<ափարյանի>[1] հետ տիկինն էլ է ուզում կանգնել, նրան[2]շփոթում են. նա նստում է, միայն մի երկուսն են կանգնում, ծիծաղ, հրհռոց, զանգ։
– Անցա՜վ, անցա՛վ։
Բայց ես կարծում եմ, նա ճշմարիտ էր ասում։
– Տիկին, դուք նրան չեք ճանաչում[3]։
Գնում <են> ընթրելու– կուսակցական քեֆ։
Գաղ<ափարյանի> տանը– կնոջ հետ տեսարան։
Օրգիան անցնում է լուսամուտի տակից։
Կնոջ հետ։
Մյուս օրը տիկինը յուր տանը պատմում է ուրիշներին, թե ինչ ժողով էր այն, թե իրան վատ չընդունեցին, թեև մերոնց կոպտությունը <․․․>։
– Բայց պ. Կավալերյանը, թե ինչպես ընդունեց․ տեր աստված, նա հոգի է կատարյալ, զգացմունք է ամբողջ։
Մի տիկ<նոջ> գանգատվում է, որ ինքը սիրտ չունի, յուր ամուսինն իրան չի հասկանում, շարունակ ընտանեկան կռիվներ։
ՏԻԿ<ԻՆ>.– Դուք այնպես եք կարծում, որ մեր տանը չկա, որ ամեն մեկի տանը չկա ընտանեկան՝ անբավականություն։ Դրանք, ինչպես կարելի է, որ չլինեն։ Դրանք անխուսափելի և չնչին բաներ են, պետք է դրանք թողնել, ցավ չդարձնել մեզ համար, միակ հոգսը չդարձնել։ Այդ բոլորը չնչին բաներ են հրապարակում եղած գործերի առջև։
