— Պարտական ըլի, ով տեղեկություն ունի։
Տանուտերն էլ մյուս կողմից սպառնալի գարմաքով նայելով Արութնին, Ղուկասին ու՝
— Ո՞վ ա ձեզանից բան առել, ա՛ տղերք։
Նրանք լոում են[1]։
— Բա ի՞նչ [ես] բերանդ ցրում։
— Ա՛յ խալխ, խի՞ չեք խոսում։ Նրանք լռում են։
— Ա՛ խալխ, ձեզ ի՞նչ ա Էլել, չէ նոր իմացաք։
Այստեղից, այնտեղից։
— Տո դե բանի եդնա չեն ընկնիլ, մարդն էն ա, ողորմի իրան հորը, բան չի ուզում, էլ ի՞նչ եք դավի դառաբա սարքում ։
ժողովուրղը, որը կանգնած, որոնք նստոտած, հավաքված են գեղամիջում։ Հեռուն բացվում է[2] լեռնային շքեղ տեսարան։ Անտառներ, վտակ, ջրվեժ։ Խուլ աղմուկ։ Մյուս կողմից շարունակ գալիս են։
1 ՏԵՍ<ԱՐԱՆ>
ՎԱՐԴԱՆ (Ձեռքը բարձրացնելով).— Տղե՛ րք, հլա սուս արեք։
(ԱՅՍ ՈՒ ԱՅՆ ԿՈՂՄԻՑ) Սու՜ս–սու՜ս Ադա՛, սուս կացեք։ Ադա՛, Առաքել, քա՞նի խոսաս։ < ․․․>
[3]Լռում են։
ՎԱՐԴԱՆ․— Տղե՛րք, (քանի տանուտերն ու[4] քլոխվեն եկել չեն[5], եկեք մեր միջին խոսանք, հլա տեսնենք) մեզ ընչի են հավաքել, էս ի՞նչ բան ա։
(ԽԱՌՆԻԽՈՒՌՆ) Հա՛, հա՛.Շատ լավ ես ասում. Խոսանք.Սո՜ւս, (իրար) սո՛ւս։
