– Էդ ի՞նչ ես էլել, Գիքոր ջան,– մղկտալով վրա ընկավ Համբոն։
Գիքորը տաքության մեջ չիմացավ հոր գալը։
– Գի՛քոր ջան, բա եկել եմ, է՛, Գիքոր ջան․․․ ես քու ապին եմ, է՛․․․
Հիվանդը ոչինչ չհասկացավ։ Նա զառանցում էր ու զառանցանքների մեջ կանչում էր․ «Միկի՜չ, Զանի՜, ապի՜, նանի՜․․․»։
– էստեղ եմ, Գի՛քոր ջան, նանը ղարգել ա, որ քեզ տանեմ մեր տունը․․․ գալիս չե՞ս․․․ Միկիչն ու Զանին հրեն կտերը կանգնած քեզ ճամփա են պահում։ Ի՞նչ ես ասում, դե խոսա, է, Գիքոր ջան․․․
– Է՛ստի համեցե՜ք, է՛ստի համեցե՛ք,– բացականչեց հիվանդը, զանազան անկապ, կցկտուր խոսքեր ասավ ու ծիծաղում էր տաքության մեջ։
14
Մի երկու օրից ետը Համբոն գնում էր իրենց գյուղը։
Նա թաղել էր Գիքորին ու գնում էր։ Կռան տակին տանում էր շորերը, որ մերը լաց լինի վրեն։ Շորերի գրպաններում մի բուռը փայլուն կոճակներ, նախշուն թղթեր, չթի կտորներ ու մի քանի քորոց գտան։ Էն էլ, երևի, քրոջ Զաննի համար էր հավաքել ու պահել․․․
Գնում էր Համբոն ու մտածում։ Շատ ժամանակ չէր անցել, որ էդ միևնույն ճամփով քաղաք եկավ իր Գիքորի հետ։
Ահա էնտեղ էր, որ ասավ.
– Ապի, ոտներս ցավում են․․․
Եվ ահա էն ծառը, որի տակ նստեցին հանգստանալու․․․
Ահա էնտեղ էր, որ ասավ.
– Ապի, ծարավ եմ․․․
Ահա էն աղբյուրն էլ, որ ջուր խմեցին․․․
Ամենը, ամենը կան, մենակ նա չկա․․․
Մյուս օրը, երբ Համբոն անցնում էր լեռները՝ հեռվո՜ւմ երևաց իրենց գյուղը։
Գյուղից դուրս կանգնած սպասում էին նանը, Զանին, Միկիչը, Մոսին, իսկ փոքրիկ Գալոն մոր գրկից կանչում էր․
– Ալի՜, ալի՜, հե՜, Գիքոլ․․․
