այդ հեղեղի առաջը բռնիր, իսկ մենք այստեղ կհոգանք[1] մյուս <․..>։
(Սարգիսը գրքերը ակնարկելով կողքին կանգնած իշխաններին, իսկ սա[2]գրում է (թագավորը)).
– Դուք էլ անցեք, իշխաններ, ժողովրդի միջով, քաղաքը հանգստացրեք, հազար մի ազգի ժողովուրդ է ապրում, այս մի անտանելի[3], վտանգավոր գազանանոց է դարձած։
– Իմացեք, ինչ պատգամով են եկել Վրաստանից, երեկոյան հավաքվենք՝ խորհուրդ անելու, կարգադրելու մեր անելիքը, որ այնպես ընդունենք։
Իշխանները դուրս են գնում[4]։
Ներս են գալիս սարսափահար՝ թագավորի մայրը և թագուհին, իրանք շփոթված, շփոթ և ահ են ազդում իրանց ահով, դողով։
– Հանգստացիր, մայր, թողեք մենք հանգիստ կարգադրենք։
– [5]Ասա պատրաստեն կառքը, ես ուզում եմ իջնել եկեղեցին, հսկում անեն․ (այսքան անօրինություն որ կա այս քաղաքի մեջ, պետք է կործանվի)։ Մայրը պատրաստվում է եկեղեցի գնալ։
Կինը պատմում է, որ երազ է տեսել։ Թագավորը[6] ղրկում է Սարգսին, որ անցնի քաղաքի միջով, հանգստացնի ժողովրդին.
– Ես[7] ավելի հանգիստ կլինեմ։
ԹԱԳԱՎՈՐԸ ՄԵՆԱԿ
– Ես պատերազմն ատեցի, նա ինձ եղբայրացավ․ ինչ են ուզում այս <1 անընթ.>։
