Տեսեք, դրանց հիմա նա ինչ կանի— մտադիր է և այլն և մի գաղտնիք է դուրս թողնում։
Կարծում է, որ խոսում են նրա և տիկնոջ մասին ու բամբասում— հրապարակավ գոռում— թե ո՞վ է ասում, թե նրանք իրար սիրում են, նրանք որոնք ասում են և այլն, և այլն։
Մի քանի ժամանակ անցնելուց հետո[1] Ստեփանին թողեցին ազատ շրջելու[2], ուղարկում էին շալակով փայտ բերելու և այլն։
Մի քանի ժամանակից հետո Ստեփանին[3] ազատ թողնում են աշխատելու, շրջելու։
Եվ ահա սիրահարները ժամադիր են եղել մի տեղ— անտառում, այնտեղ են խոսում, բացվում, խոստանում միշտ այնտեղ գալ։
Բայց մյուս անգամ գալիս է[4] Աշուրան և նա այլևս չկա, նա լալով ման է գալիս, որոնում անտառում, կարծում է հանաք է արել, թաք կացել, բայց նա չկար։
Շուտով լուր է տարածվում, թե փախել է գերին, բայց Աշուրան կրկին գալիս էր այն ծառերի տակ որոնում, կանչում X-ին։
Նրանք հայեր են, և այդ միացնում է նրանց։
Զանին— Իմ մոր, հոր, եղբորս, մեր տան, ընկերներիս, հայրենիքիս կարոտը քեզանից եմ ուզում… Իմ սիրտը սրանց չի սիրիլ, սրանք ինչ են հարցնո՞ւմ սիրտը…
Լռեց Զանին. լուռ էր Ա<շուրա>ն և այդ լռության մեջ տխրությունը ճմլում, քամում էր նրանց սրտերը։
— Դու էլ ինձ նման— ո՞վ գիտի, ո՞ւմ ես թողել…
(Պատմում է իրանց գյուղի դիրքը, գերի ընկնելու պատմությունը)։
562
