— Մեր գոմումն է, ո՞րտեղ է։
— Ձեր գոմումն ի՞նչ է շինում։
— Ես ի՞նչ գիտեմ՝ ի՞նչ է շինում, ես սպանեցի, իմ ախպերն էլ տարավ, մեր գոմումը պահեց։
— Ինչու՞ սպանեցիր։
— Տո, լա՛վ արի, բա իմ բլիթին ինչի՞ դիպավ։
— Դե արի գնանք, ցույց տուր։
Ու հիմարը Ժողովրդի առաջն է ընկնում, բերում[1] իրենց գոմի դռանը կանգնեցնում։ Ասում է.
— Դուք դռանը կացեք, ես դուրս բերեմ։
Ներս է մտնում, իծի գլուխը վերցնում, փեշի տակը դնում, դուրս գալի ժողովրդի առաջը։ Ասում է.
— Ձեր տիրացուն թուխ է՞ր։
— Հա՛։
— Միրուք էլ ունե՞ր։
— Հա՛, իսկը դա է։
— Պոզեր էլ ունե՞ր։
— Պոզերը ո՞րն է, տո, ի՞նչ ես դուրս տալի։
— Ա՛յ, ախպեր, տեսեք,— ու փեշի տակիցը իծի գլուխը հանում է, շպրտում է ժող<ովրդի> առաջ։ Ժող<ովուրդը> հռհռալով ցրվում են, ու ոսկին մնում է խելոքին[2]։
ՈՍԿՈԻ ԿԱՐԱՍԸ
(էջ 194)
Լ II, 1908
էջ 194, տ 3 իրենց / իրանց
էջ 195, տ 24 գնում ես / գնում ես, որ
ՏԵՐՆ ՈԻ ԾԱՌԱՆ
(էջ 197)
Հսկ
1910 թ. հրատարակության առաջին երկու նախադասությունների փոխարեն Հսկ-ում հեքիաթն սկսվում է այսպես. «Երկու աղքատ ախպեր են լինում»։
էջ 197, տ 4 ինչ անեն, ոնց անեն / ինչ անեն
