մայրն էլ գալիս են, իրենց ամանները կոտրում ու նստում։ Իսկ հայրը հանգում սպասում Է, թե ջուր պիտի բերեն։ Իրիկունը սոված, ջարդված գալիս է, տեսնում՝ իր միակ կովը մորթել են, նստել են թոռան հոգեհացին։ Ասում է.
— Ես էլ չեմ կարող ապրել ձեզ պես հիմարների հետ, գնամ, թե ուրիշ ձեզանից հիմարը կգտնեմ, ես կգամ, թե չէ՝ հո չէ։
Պատահում է սգվոր կնոջը (բարեկենդան) ևն, ետ է գալի։
1914
ՁԱԽՈՐԴ ՓԱՆՈՍԻ ՀԵՔԻԱԹԸ
(էջ 250)
Հսկ
ա. մշակում
էջ 250, տ 11 հենց / արի հենց
տ 12 ընկնի / ուղղակի ընկնի
տ 19 Կացինը վերցնում է / Նոր կացինը վերցնում է
էջ 251, տ 5 ետ է դառնում / դե, ինքն էլ խելոք մարդ, ետ է դառնում (նույնը՝ Լ III, 1920):
տ 18 Միտք է անում / Տկլոր կանգնած միտք է անում (նույնը՝ Լ III, 1920)
բ. մշակում
էջ 251, տ 5 կարող է խեղդվել, ետ է դառնում / կխեղդվի, ետ է դառնում
տ 27 Օհո՜, մթնումը / մթնումը
տ 35 ճուռը պոկում են / պոկում են
Երկու մշակումներում էլ ջնջված է հեքիաթի վերջաբանը. Հիմի կհարցնեք, թե՝ հապա Փանոսն ի՞նչ եղավ։
Ճշմարիտն ասեմ, ես էլ չգիտեմ՝ ինչ եղավ, էն գնալն էր, որ գնաց, էլ ետ չեկավ։
Բայց երբեմն–երբեմն մտածում եմ խեղճ Փանոսի մասին ու մտքումս ասում եմ՝ «Դու ասա ինչի՞ցն է, որ կյանքում մե–մեն մարդու էսպես ձախորդությունը պատում է։ Իհարկե, կարող է մարդու իրեն հիմարությունիցն էլ լինել, բայց մի՞թե մեր խեղճ Փանոսն էդքան հիմար էր»։ էջ 252, տ 9 ափի / ափին։
«Լուսաբերում» հեքիաթն ունի «Հասկեր» ամսագրում տպագրված բնագրի վերջաբանը՝ լեզվական թեթև շտկումներով։
Լ III, 1920
էջ 250, տ 7 եզնիքը սելում / եզները սայլում
տ 8 փետի / փայտի
