մատիտագիր գրառումներ Էդ. Շյուրեի «Велике Посвященные» ուսումնասիրությունից (Приложение журнала «Вестник теософии», 1909, № 2) 4 «Мифы в искусстве старом и новом» (по Рене Менуару, СПб., 1899) գրքից։
«Հասկերի» բնագրի վրա (ԳԱԹ Թֆ, №1860) կան սև և կարմիր մատիտներով հեղինակային ուղղումներ։ Այստեղ, հեքիաթի առաջին և վերջին էջերի վրա, Թումանյանի ձեռքով նշված Է հեքիաթի համար հիմք ծառայած գիտական և գեղարվեստական հետևյալ գրականությունը, ինչպես նաև որոշ մասնագիտական դիտարկումներ.
1. Орфей (Мистерии Диониса), с. 173. «Великие посвященные». Очерк эзотеризма религии. Эд. Шюре, прилож<ение> журн<ала>. «Вестн<ик> теософии», 1909, № 2.
2. Там же, с. 317, «Элевзинск<ие> мистерии— տե՛ս վերջը։
3. А. Немоевский. Из-под пыли веков, II, Амур и Муцур, с. 16. Таммуэ и Иштар.
4. Таммуз. «Идолопоклонство <у> древних евреев», №. Паль-мова, §7, с. 273.
5. Астарта = Истар, Там Же, с. 295. Բաալտիս դիցուհիտ=բախտ? Մելիտես դիցուհի — մեղք.
6 «Ծաղիկների թագուհու աղջիկը», Բուքովին<յան> հայերի հեք<իաթ>, Հսկ 1914, № 8, էջ 42։
7. А. Морэ. «Цари и боги Египта». Озарис—Изида.
<8> Гримм. «Заколд<ованный> королевич (кн<ига> 8).
Հեքիաթի ստեղծագործական պատմության և նրա միջազգային զուգահեռների մասին տե՛ս Ա. Ինճիկյան, Հայկական դիցաբանության տարրերը Թումանյանի «Եդեմական ծաղիկը» հեքիաթում, ՈՒՀ 8, 377—884։
Տպագրվում Է՝ Հսկ, հեղինակային ուղղումներով։
ԱՆԲԱՆ ՀՈԻՌԻՆ
(Էջ 226)
Աոաջին անգամ՝ Հսկ 1911, № 10, էջ 258—260, Հեքիաթ ենթավերնագրով և Հ. Թ. ստորագրությամբ, այնուհետև՝ ԵԺ III, 176—178։
Ինքնագիրը չի պահպանվել։
Այս հեքիաթը մշակելիս՝ Թումանյանը նկատի Է ունեցել նրա հայկական տարբերակները՝ «Լիդր գզող, լիդր մանող աղջիկը» (ԹՄԿ, Էջ 380—382), «Տուտուց կնիկ» (ն. տ., էջ 410—412), «Ծուռ պառավ»(ԷԱԺ, Գ., Մոսկվա—Վաղարշապատ, 1902, Էջ 172—173), «Աղջիկ և բամբակ» (ՎՍ, 1 մաս, Էջ 119—120)։ Նա հիմնականում հենվել Է առաջին տարբերակի վրա, որի համառոտ բովանդակության ինքնագիրը պահվում Է գրողի ընտանեկան արխիվում։ Ահա այն.
