Դիվանապահին խնդրեցի՝ քեռի Խեչանի ցույց տված թվականի մետրիկական մատյանները հանեց, ման եկանք, քրքրեցինք, քեռի Խեչանի տղեն չկա։
― Էդ ոնց ա, ախպեր։
― Դե չկա, էլի, քեռի Խեչան։
― Հլա մի քանի տարի էլ ցած մտիկ արեք, կարելի՛ ա սխալվել ենք։
Նոր մատյաններ բերինք, ման եկանք, նրանց մեջ էլ չկա։
― Մենք սխալվել ենք․․․ անպատճառ սխալվել ենք, էլի,― կրկին խոսեց քեռի Խեչանը։― Երեխեն իմ հաշվով մեծ պետք է ըլի։ Մթամ պետք է ասեի բարձր մտիկ արեք, ցած եմ ասել։
― Լավ, քեռի Խեչան, բարձր էլ մտիկ կանենք։
Նոր մատյաններ բերինք, նորից ման եկանք։ Դարձյալ չկա։
― Չկա, քահանեն գրել չի։
― Բա էս ո՞նց պետք է ըլի։
― Դե որ չկա՝ ի՞նչ անենք․․․ Գնանք, քեռի Խեչան։
― Գնալով ո՞նց կըլի․․․ հրեն քեռեկինդ նստած լաց ա ըլում։
― Դե ինչ անենք, որ չկա։
Դուրս եկանք։ Մի հիսուն քայլ գնացինք, քեռի Խեչանը կանգնեց։
― Կա՛ց հլա։
― Ի՞նչ կա, քեռի Խեչան։
― Մըթամ էս ո՞ւր եկանք, ո՞ւր ենք գնում։
― Մեր տունն ենք գնում, էլի։
― Ետո էդ էլավ որ․․․
― Բա ի՞նչ անենք։
― Ախր էնտեղից էստեղ քու անունը տվել եմ եկել, հիմի որ գնամ՝ ի՞նչ խաբար տանեմ։
― Դե ի՛նչ անեմ քեռի Խեչան, մատյաններն էն էին, էնքան տարի տեսանք, տակնուվրա արինք․ չկա։
― Ո՞նց թե չկա․ էն ոնց ա ամենի տեղն էլ կա, հենց իմը չկա․․․
― Դե որ էդպես է, ինչ անենք։
92
