Համ. — Իմ մայրս… Հայր և մայր այր և կին են. այր և կին՝ մի մարմին են. ուրեմն՝ դուք մայրս եք։
Համլետ՝ հորեղբայր հորն է մայր անվանում, որ «Անչափ խանդաղատելով նրա մասնավոր ապահովաթյան համար… շուտափույթ ղրկում Է Անգլիա»։
Խելագարված Օֆելիան երգում Է.
Քանզի րոպին, սիրուն թոչուն,
Է իմ միակ ուրախություն։
Րոպին ծանոթության մեջ բացատրում է — «Կարմրալանջ թռչուն մը»։ 137։
Այս մի հին սիրային երգի կտոր է։ Պ. Մասեհյան այդ տողերն այսպես է թարգմանել.
«Իմ սիրական անույշ Ռուբենն
Է իմ միակ ուրախություն»։
Գերեզմանափորը Համլետի հետ սրախոսում ու բառախաղություններ է անում։ Համլետ բացականչում է. «Անպիտանն որչափ բացարձակ է իր պատասխաններուն մեջ…»։
Տեղին անհարմար և միանգամայն հակասող մի բառ։ Ընդհակառակը, Համլետ ուզում է ցույց տալ, որ նա իսկի բացարձակ չէ իր պատասխանների մեջ, և խոսքն այսպես է շարունակում.
«Քարտես ի ձեռին խոսելու է հետը, եթե ոչ ամենափոքր երկդիմի բառ մը պիտի մատնե մեզի։ Արդարև, Հորեշիո, երեք տարիներն ի վեր կըդիտեմ, թե դարս շատ բծախնդիր եղած է…» 157։
Բացարձակ բառի տեղ Кетчер և Каншин գործ են ածում придирчив. Մասեհյան թարգմանել է.
«Ինչպես նրբամիտ է թշվառականը, պետք է սրա հետ կողմնացույցով խոսել…»։
Կարճ կտրելով այս նկատողությունները, այժմ ցույց տանք բաց թողած կտորները։ Այդ կտորները ես կարտագրեմ Մասեհյանի թարգմանությունից։
Օֆելիան Համլետի ընծաները վերադարձնելով ասում է. — «Դուք ինձ հավատացնում էիք, թե սիրում եք ինձ»։
